ข่าวซุบซิบจากพนักงานทำความสะอาดท่านหนึ่ง เขาเล่าว่าในวันหนึ่งที่เขาได้เข้าไปทำความสะอาดห้องพักชั้นสองตามปกติ ในตอนนั้นเองที่เขาก็ได้พบกับชายหัวสีน้ำเงินที่นอนกอดหมอนข้างรูปทรงนิวโออาร์มสตรองไซโคลนเจ็ทอาร์มสตรองอยู่ คนๆนั้นนอนดิ้นไปมาจนตกเตียง แล้วก็กลิ้งไปเรื่อยๆจากชั้นสองลงไปชั้นหนึ่ง ลามปามไปนอนแผ่อยู่กลางร้านก็ยังไม่ตื่น... เรื่องน่าเหลือเชื่อนี่มันมันเป็นไปได้ด้วยหรือ !?

     ช่วงนี้แขกผู้มีเกียรติรายงานปัญหากับทางโรงเตี๊ยมของเราบ่อยครั้งนัก แต่น่าแปลกที่พวกเขามักจะมาด้วยปัญหาเดียวกันทั้งสิ้น ซึ่งก็คือการที่ทรัพย์สินของพวกเขาหายไปในตอนที่มาใช้บริการโรงเตี๊ยมแห่งนี้ โชคยังดีที่แขกเหรื่อผู้เกื้อกูลไม่คิดเอาความ เพียงแค่แจ้งเรื่องให้เถ้าแก่เนี้ยทราบก็เท่านั้น แต่ทางเถ้าแก่เนี้ยเองก็อับจนหนทาง จะว่าเงินแขกทุกท่านหล่นหายตามซอกพื้นก็ปัดกวาดเช็ดถูทุกวันไม่เคยเจอ นอกจากนี้เวลาใครทำของตกก็มักจะมีคุณพนักงานผมขาวคอยทักคอยช่วยเตือนอยู่ตลอด แล้วเงินมันหายไปได้ยังไงกันนะ ... ว่าแต่ไป๋รับงานเสริมที่ไหนกัน ทำไมมีเงินมากกว่าที่ควรจะได้จากค่าแรงโรงเตี๊ยมซะอีก ? ถ้าใครรู้อย่าลืมมากระซิบกันด้วยนะ !

   ในบรรดาแขกที่มาที่ร้านมักจะได้รับการบริการที่เงียบเชียบจากเสี่ยวเอ้อท่านหนึ่ง เธอคนนั้นคือหลวนเหมย ไม่มีใครเคยได้ยินเธอพูด เคยมีคนพยายามคุยกับเธอแต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล มีแค่สองคนที่เธอจะคุยด้วยคือเถ้าแก่เนี้ยและอิ่งเริ่น ซึ่งเถ้าแก่เนี้ยก็ไม่สะดวกมาเป็นล่ามให้กับพนักงานและแขก ส่วนการคุยกับอิ่งเริ่นนั้นคุณก็ต้องแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ติดหนี้หรือก่อคดีกับทางโรงเตี๊ยมเอาไว้ …

   เถ้าแก่เนี้ยหลวนหยวนเป็นคนที่รักในเมนูไข่อย่างมากจนถึงขั้นที่ว่ามื้ออาหารของเธอต้องมีไข่ในรายการทุกครั้ง รวมถึงโรงเตี๊ยมตั้นหวังซึ่งเป็นกิจการของเถ้าแก่เนี้ยก็ต้องมีวันสรรเสริญไข่หนึ่งวันในทุกเดือน... แถมคนเขายังลือกันอีกว่า เธอเลี้ยงดูฟูมฟักไข่เป็นเหมือนลูกของตัวเองด้วยจุดประสงค์ที่ต้องการสร้างกองทัพไข่มายึดย่านการค้า !

   จินเป็นแขกขาประจำที่มีความลับอยู่เรื่องหนึ่งจนบรรดาพนักงานต่างสงสัย คือเรื่องที่เขาสวมแว่นดำตลอดเวลา ถ้าแว่นนั้นเป็นแว่นสวมกันแดดปกติก็คงไม่แปลกใจอะไร แต่แว่นดำนั้นกลับเป็นสิ่งที่จะพยายามถอดออกกี่ครั้งก็เหมือนมันมีอยู่ไม่สิ้นสุด กระทั่งถอดแว่นดำออกมาจนกองเป็นภูเขาได้ก็ยังไม่สามารถเห็นใบหน้าที่แท้จริงของแขกคนนี้ได้เลย … บางทีที่อาจเป็นช่องทางผลิตเงินแหล่งใหม่ก็เป็นได้

     มีแขกหลายท่านมาฟ้องร้องเถ้าแก่เนี้ยว่าในตอนกลางคืนจะได้ยินเสียงกุกกักดังในตอนกลางดึก แต่แรกนั้นเถ้าแก่เนี้ยเองก็ไม่เชื่อจนกระทั่งได้เจอกับตัวเอง เถ้าแก่เนี้ยเล่าว่าผีตนนั้นสูงกว่าเธอมาก เดินไปมาในช่วงมืดอย่างร่างไร้วิญญาณ แต่เธอเองก็ไม่ได้เข้าไปมองใกล้ๆ จึงไม่ทราบลักษณะที่ชัดเจน แต่พอได้ข่าวจากเถ้าแก่เนี้ยมาอย่างนี้ เหล่าวัยรุ่นในโรงเตี๊ยมก็ฮือฮาเรื่องนี้กันใหญ่ กลายเป็นเรื่องลี้ลับให้คนล่าท้าผีกันเสียอย่างนั้น.. น่าเสียดายที่ถูกอิ่งเริ่นไล่ตะเพิดออกไปทุกราย